Szabla polska oficera piechoty

stal, mosiądz, heban, skóra; dł. głowni 74,7 cm, dł. całk. 87,7 cm, krzywizna 3 cm, dł. w pochwie 96,2 cm.
Polska, k. XVIII w.
Głownia stalowa, obustronnie ciągniona w szerokie zbrocze, z przygrzbietową bruzdeczką na odcinku między zastawą a piórem. Na obu płazach trawiona dekoracja z motywami roślinnymi oraz panopliami: bębny, kotły, sztandary, piki, trąbki, karabiny z bagnetem; na grzbiecie u nasady mała gałązka; podobnie ozdobione z obu stron u nasady brzegi fazowanego ostrza. Jelec mosiężny, krzyżowo-kabłąkowy; tylne ramię wygięte ku dołowi, z buławką. Wąsy krzyża w formie wydłużonego migdała, z profilowana krawędzią. Kabłąk zgięty pod kątem prostym, w połowie wysokości opatrzony tralkową przewiązką. Rękojeść w okładzinie z hebanu nacinanego w drobną, ukośną kratkę. Głowica z kapturkiem mosiężnym. Pochwa skórzana, czerniona, niegdyś lakierowana, szyta po wewnętrznej stronie; szyjka i trzewik z blachy mosiężnej, mała, asymetryczna, stalowa ostroga (przy szyjce ułamany zaczep służący do mocowania na pendencie).